Vandaag heb ik de huisarts laten komen, want die draadjes moesten uit mijn voet. Ze kriebelden, en toen de dokter mijn voet zag, snapte ze meteen waarom: de chirurg had de draden wel érg strak aangetrokken, waardoor mijn vel helemaal werd ingedeukt en de draadjes tegen de rest van mijn voet kriebelden. Het was dan nog niet eens van dat soepel zwart fijn spul, nee, eerder van die dikke keiharde plastieken dingen.
Enfin, met wat moeite, een scheermesachtig ding en een pincetje van in mijn badkamer waren ze vrij snel losgesneden. Het bloedde wat, maar voelde meteen veel beter aan: alle druk was weg en een deel van de wonde ging vrijwel onmiddellijk mooi plat. De rest heeft wat tijd nodig, veronderstel ik.
Het goede nieuws hierbij is dat ik vanaf morgen met die voet in het water mag. Nog geen baden van uren aan een stuk, dat spreekt, maar wel een douche. Een gewone douche, zonder eindeloos gemanoeuvreer en gedoe met plastiekfolie. Gelukkig is er een zitbankje in onze douche, want steunen mag ik nog anderhalve week niet.
Yay, zeker?
Nog een geluk van dat zitbankje.
Douchen staande op één been lijkt mij nu ook niet echt zo handig.
Ba ja, zeg maar yay. ’t Is weer een stap(je) in de (hopelijk) goeie richting.
Yay en de hoera.
En nog even het steunen afwachten.