Frankrijk. Een vrouw ligt, na een zware nachtdienst in de fabriek, te slapen terwijl haar vijfjarig zoontje en haar tienjarig dochtertje met de playstation aan het spelen zijn. Er ontstaat ruzie, waarbij het jongetje een mes grijpt en zijn zusje neersteekt, meermaals. Het kind wordt naar het ziekenhuis gevoerd, en blijkt het gelukkig te overleven. De moeder is in alle staten.
Alleen…
Forensisch onderzoek wijst uit dat de messteken te hoog en te diep zijn voor het jongetje. Het meisje bevestigt wat later de vermoedens: de moeder lag te slapen, werd gewekt door geruzie en begon te flippen: ze nam een mes en stak haar eigen dochter neer. Daarna zette ze haar zoontje onder druk om de schuld op zich te nemen, wat het kind gewillig deed.
Dat kan er bij mij dus niet in. Waarom? Waarom zou je als moeder je eigen kind zo emotioneel willen chanteren, dat het kind de schuld op zich neemt? Omdat je dan in de gevangenis vliegt en beide kinderen geplaatst worden? Omdat je het kind duidelijk maakt dat het dan zijn mama kwijt is? En het jongetje toch niet gestraft zou worden?
Ik probeer het te rationaliseren, maar het lukt niet. Dat ze flipt, kan ik ergens begrijpen. Elke ouder zou wel eens zijn kinderen achter het behang willen plakken, zeker als je moe en gestresst bent. Maar de rest? Nee. Ik heb nochtans een goed empathisch vermogen, maar dit is blijkbaar een brug te ver. En juist daarom laat het me niet los.
Ik vind niet echt begrip, ongeloof dat wel…
Sjah…
Ben zelf als kind geplaatst geweest, dus ik kan in deze nog wel -tig voorbeelden geven van dingen die ouders hun kinderen aandoen. Ik wou om die reden zelf geen kinderen, omdat ik schrik had van later ook zo te worden/zijn. Wist ik veel.
Toen ik dan toch zwanger werd, heb ik daaromtrent echt angsten uitgestaan, maar eens ik dat kindje in mij voelde bewegen, wist ik gewoon dat ik het nooit kwaad ging kunnen doen. Achteraf is ze trouwens mijn schoonste geschenk ooit gebleken. 🙂
Sommige dingen kan je met je menselijk verstand doodeenvoudig niet verklaren omdat je zelf zo niet bent. Ik dacht zelf dat ik het misschien allemaal beter ging kunnen begrijpen eens ik zelf moeder was. Maar het omgekeerde was waar: het onbegrip voor wat er allemaal is misgegaan, is er alleen maar groter door geworden.