Elegant

Toen ik deze morgen opstond, voelde ik me om een of andere reden sexy. Geen hooggesloten gothisch shirt en zwarte battlebroek voor mij vandaag, nee, wel een diepe décolleté met voluptueuze halsketting, grijze geklede broek en lang grijs vest. Ik heb dan ook maar meteen mijn alternatieve winterjas uit de kast gehaald, in een prachtig framboosrood met rood nepbont aan kraag en mouwen. Bijpassend rood klokhoedje opgezet, haar netjes gestyled, en een zelfverzekerde glimlach op mijn snoet. Ware het niet van de voetproblemen, ik had mijn hooggehakte botjes ook nog aangetrokken.

Aldus gekleed ging ik richting de aannemer/schrijnwerker/interieurarchitect om de bouwplannen te bespreken. Helaas, op zijn royale parking stond een grote vrachtwagen de boel te versperren, waardoor ik me genoopt voelde een eind verder in een drassige graskant te parkeren. Bij nader inzien was dat gras niet alleen nat en drassig, maar ook nog bijzonder modderig en glad. Dat ‘nader inzien’ mag u gerust letterlijk nemen, want toen ik met een grote zelfverzekerde zwaai mijn portier dichtgooide, maakte ik een bijzonder elegante vergelijkbare beweging richting grond. Een goeie seconde later krabbelde ik alweer recht, mijn hoedje scheef op mijn hoofd, en alle elegantie meteen in de grond verzonken.

Een paar minuten later kwam ik bij de aannemer binnengestapt in zijn ruime toonzaal, parmantig de linkerhand koket in de hoogte. De arme mens zijn wenkbrauwen gingen prompt een paar centimeter hoger staan, want, zoals hij het wat later zelf uitdrukte: “Da’s nu niet bepaald uw stijl, dat handje.”
Pas toen merkte hij de dikke laag modder op het betreffende handje, de aangrenzende bonten mouw die amper tien minuten voordien de kast had verlaten, de linkerknie en de handtas. En toen, na enige initiële bezorgdheid en aarzeling, en uitleg van mijn kant, schoot hij onbedaarlijk in de lach.

Geef hem eens ongelijk :-p