Zestien jaar geleden zat ik spaghetti te eten op Barts kot. De wekelijkse dinsdagse bijzonder pikante kotspaghetti. Ik was bijzonder onwennig, zijn kotgenoten bijzonder curieus. Bart zat me met grote verliefde ogen te bekijken, en ik keek terug met mijn liefste, stralendste glimlach.
Zestien jaar geleden werden Bart en ik namelijk een koppel. Dag op dag.
En weet je…
Soms betrap ik hem op diezelfde blik, en mezelf op diezelfde glimlach. Na zestien jaar. Dag op dag.
Maar de spaghetti is intussen een pak minder pikant geworden :-p
Noem me vreemd maar ik had eerst kots-paghetti gelezen. Erg he?
Ik herinner me vooral dat we zéér laat op die spaghetti aanwezig waren…
🙂
Of beter:
Aww. 🙂
mooi
Aww, hoe lief 🙂
Fijne herinneringen!
Allee mannekes, proficiat!
En hetzelfde als Clo. Verwachtingspatroon? 😉
Proficiat! En dat hij u nog zo bekijkt: nog meer proficiat!
Plezant. Proficiat! 🙂
Maar nog belangrijker, jij kijkt toch ook nog terug met je liefste stralendste glimlach?
Das toch schoon, sè 😉
Ah, zo lief!