Daarnet op Canvas naar The Hours gekeken.
Ik had hem al gezien, en ik had eigenlijk beter moeten weten. Ook toen was ik bijzonder aangeslagen, en liep ik er nog dagen aan te denken en te piekeren.
Het is een prachtige film: drie vrouwen, elk in hun tijd. En toch… Iemand noemde het ‘vrouwentalk’, ik classificeer het eerder onder ’the unbearable lightness of being’, of het onder woorden en beelden brengen wat een depressie is.
Omgaan met de banaliteit van het leven, en beseffen dat dit echt alles is wat er is.
Midlifecrisis iemand?
Nee, dank u.