Terwijl ik nog in hemelse stemming van de vorige post koffie aan het maken was, kwam Wolf me roepen met gealarmeerde stem: “Mama mama! De hond heeft overgegeven!” Oh bliss.
Ik had het beest net eten gegeven, een goeie portie droge korrels, waarna hij een halve emmer water leegslobberde, de woonkamer in slenterde, en prompt alles weer overgaf op het tapijt. Daar ging mijn glorieuze ochtendstemming :-p
Nu ja, ik ga er niet dood van, de vlek is vakkundig weggewerkt, en een oud beest mag je al eens iets vergeven. Hij heeft per slot van rekening al bijna elf jaar ons leven gedeeld.