Gisteren ben ik nog eens naar de orthopedist geweest. Ikzelf had een lichte verbetering vastgesteld, maar eigenlijk niet veel meer dan dat. Ik loop nog steeds met die speciale laars, en dan heb ik geen pijnstillers nodig. Zodra ik blootsvoets loop, of met gewone schoenen, begint het wel weer pijn te doen.
Dit weekend ben ik op LARPweekend geweest. Normaal gezien loop ik daar kilometers, maar deze keer wist ik dat ik me bijzonder koest ging moeten houden. Bepaalde stukjes heb ik per fiets gedaan (nog eens bedankt, Gunther, om er eentje mee te brengen voor me) maar af en toe moest ik toch een 500 meter te voet. Vijf-honderd meter. Ocharme. En telkens ging ik, zwetend van de pijn, prompt zitten en slikte een nieuwe, zware pijnstiller. Dus bij een beetje belasting (een betere naam voor 500 meter heb ik niet) ging mijn voet onmiddellijk weer behoorlijk pijn doen.
En toch was de orthopedist bijzonder positief. Hij heeft hard zitten trekken en duwen, en vond het een hele verbetering. Fijn. Yay. Joepie. Ik mag de inspuitingen (een 50tal intussen) verminderen naar om de andere dag, en zelfs de laars beginnen uitlaten. Dat laatste zie ik niet zitten: zonder doet het echt nog veel pijn. Kine nog steeds drie keer per week.
Zucht. Ik begin er genoeg van te krijgen. Doorgaans ondervind ik er weinig hinder van, maar dit weekend voelde ik me echt gehandicapt. Bijzonder beperkt in mijn bewegingsvrijheid. Gelukkig heb ik voor de rest een schitterend weekend gehad, of ik was er helemaal depressief van geworden.
Sudeck, iemand?
“En telkens ging ik, zwetend van de pijn, prompt zitten en slikte een nieuwe, zware pijnstiller.” → House allures aan het krijgen? 😀
Hopelijk wordt het beter … want da’s nu toch al een heel eind dat die voet lastig doet, niet?
LOL zover had ik nog niet gedacht, maar inderdaad, dit weekend zat de strip pijnstillers gewoon in de broekzak, en slikte ik naar believen. Tussen het manken door. Het sarcasme kan ik al, was ik nu nog maar zo geniaal!
Voetperikelen zijn begonnen in mei, eind mei ben ik voor het eerst naar de dokter gegaan…
“Sudeck, iemand?”
Nee, dank je. Ik ga passen.
Maar ik ken helaas het pijnlijke verloop van de ziekte (omdat ik meerdere mensen tegenkom op ’t Lichtpuntje die er al jaren mee af te rekenen hebben).
500m lijkt inderdaad niets voor iemand die gezond is, maar voor iemand die iets mankeert, lijkt het soms meer op een marathon dan op een aangenaam wandelingske.
Als ge’t ne keer kwijt wilt, kom dan maar gerust af.
Ik hoop nog steeds dat je er op een dag volledig mag vanaf geraken. Van harte!