Eigenlijk ben ik gewoon blij dat het opnieuw school is. Ik doe mijn werk ongelofelijk graag, ik hou van de interactie met de leerlingen, en ik kom graag opnieuw onder de mensen.
Niet dat ik niet geniet van de vakantie hoor! Dan kan ik eindelijk eens wat dingen doen waar ik in het schooljaar geen tijd voor heb: er zijn altijd wel toetsen te verbeteren en voorbereidingen te maken, zodat ik zelfs in het weekend amper tijd heb voor klusjes.
Waar ik ook van hou, is de routine. De vakantie is chaotisch, zeker voor een chaotische geest zoals ik. Het schooljaar biedt me veel meer houvast: er is een strikt uurschema dat moet gevolgd worden.
Leerkrachten hebben trouwens veel vakantie, maar kunnen daarbuiten nooit een vrije dag nemen. Niet voor een vriendin die trouwt, niet voor de telenetman die moet langskomen, niet voor een doktersafspraak, niet voor de begrafenis van een indirect familielid of de moeder van een vriendin. Elk uur dat je afwezig bent, zitten je leerlingen in de studie en moet een collega inspringen om toezicht te houden. Je ambeteert dus sowieso een aantal andere personen.
Pas op, directeurs zijn ook geen onmensen. Toen effectief de moeder van een goeie vriendin stierf, ben ik gaan vragen of ik naar de begrafenis kon. Mijn directeur vroeg eenvoudig hoeveel uur ik vervangen diende te worden, en met welke klassen. Toen hij hoorde dat het twee lesuren ging kosten, stemde hij dadelijk toe, hij hoefde de doodsbrief zelfs niet te zien. Hij wist ook dat ik het niet ging vragen als ik het niet echt wilde. Ik denk niet dat ik er regelmatig mee zou moeten afkomen, maar het kan dus wel. Gelukkig maar.
Ik begrijp best dat 1 op drie jonge mensen die beginnen in het onderwijs, er binnen de vijf jaar alweer mee stopt. Als je het niet echt graag doet, hou je het niet vol. Maar geef me gerust, zoals nu, een klas van 31 vijftienjarigen voor mijn neus om Latijn te geven: ik bloei open, ik leg er mijn hart en ziel in, en blijkbaar komt het over. En daar doen we het toch voor 🙂
Yep, daarvoor moet je het doen. Dat is de enige reden zodat je het zou kunnen volhouden.
*kijkt naar haar lief en denkt: jup, die twee zitten op dezelfde golflengte*
Fijn zo 🙂
Ik zou nooit een goeie leerkracht kunnen zijn. Ik zou het geduld niet hebben, me teveel aan de leerlingen ergeren aan wie ik dingen een 2e keer moet uitleggen.
Maar gelukkig bestaan er genoeg gemotiveerde leerkrachten die met passie kunnen/willen lesgeven. Chapeau daarvoor!
Zwijgt mens! Zwijgt!
Vandaag rotdag gehad op school. Mijn muzisch project naar de boem geholpen door enkele pokkejong. Ik kan de komende uren geen leerlingen meer zien.
Het is dan ook een waar genoegen van u les te krijgen, mevrouw.
Ik kan van deze reactie niet af zonder deze drie woordjes
“SlijmSlijmSlijm”
Maar, aan sommige leerkrachten zie je dat ze het graag doen.
En ik denk dat u zo iemand bent.