Omdat onze beide koffiemachines kapot zijn en het Saeco service center ze komt ophalen, waren Bart en ik deze morgen druk bezig de machine die hier staat (oud beestje) in te pakken.
Daarna gaat hij Wolf en Kobe een zoen geven, geeft me een knuffel en vraagt: “Zal het hier lukken?” Waarop ik verwonderd: “Ja hoor”.
Hij verdwijnt met de koffiemachine richting auto, terwijl ik met Kobe op de arm nog even boven zijn schoentjes haal.
Terug beneden, hoor of zie ik Bart niet meer. Tiens. Ik ga even kijken in de garage, wacht even (hij is wellicht nog aan het sukkelen met die grote doos), vraag dan aan Wolf waar papa is.
“Papa? Die is toch al weg?”
Ehm. Even de telefoon gepakt, en ja hoor, Bart was al vrolijk aan het rijden. Daar stond ik, in mijn slaapkleedje, klaar om te douchen, met een ingepakte baby op de arm :-p
Gelukkig heb ik een hele lieve man die dan toch nog Kobe is komen ophalen, zodat ik ongestoord kon douchen.
Mja, ochtendcommunicatie, niet onze sterkste kant.
Héél herkenbaar:-)
Hahaha.. héél herkenbaar!
De ochtendcommunicatie is hier op sommige dagen zelfs nagenoeg onbestaande. :S
Gelukkig hier geen baby’s meer die dienen “ingepakt” te worden…
nog niet genoeg koffie gedronken zeker :p
Leve de gsm!
Ik heb er eentje gekend die in het pre-mobiel bellen zijn vrouw had achtergelaten in Italië nadat zij bij een bushalte wachtte en hij eventjes de auto zou gaan halen.
Pas in het hotel kwam hij tot besef dat hij precies iets miste.
Ochtenden (zelfs zonder de communicatie) op zich, evenmin m’n sterkste kant 😀