Windmolentje

Ik ben weer emotioneel vandaag.

Daarnet ging ik mijn inktpatronen (examens moeten geprint worden, weetuwel) laten bijvullen in Evergem, en parkeerde ik zodoende aan het tegenoverliggende kerkhof.
Toen ik terug in mijn auto stapte, zag ik uit mijn ooghoeken in de halve schemering iets bewegen. Ik keek iets scherper door een getraliede opening in de kerkhofmuur, en zag een vrolijk roze windmolentje draaien in het speelse briesje. Een windmolentje waarvan ik dergelijke exemplaren al drie jaar aan een stuk in onze tuin heb staan, tot groot jolijt van mijn twee jongens.

En toen moest ik slikken: het stukje achterkant van de bijhorende zerk dat ik nog net kon zien, had de vorm van een teddybeer. Hoe vreselijk moet het zijn voor die ouders, en hoe graag moeten ze dat kind gezien hebben, als ze de moed hebben om een vrolijk windmolentje aan het grafje van hun kind te zetten.

Eventjes bleef ik gewoon zitten in mijn auto.

Toen reed ik naar huis, naar mijn wachtende examens en mijn twee rustig slapende zoontjes, en ik voelde me eventjes de gelukkigste moeder ter wereld.