Daarnet heb ik Kobe voor het eerst met de fiets naar de opvang gebracht. Het is heerlijk weer, en aangezien hij volledig zelfstandig kan zitten, zag ik niet in waarom hij niet in het fietsstoeltje zou kunnen.
Ik vond het heerlijk, en wel hierom: toen ik een tiental meter ver was, en we dus op “snelheid” kwamen, hoorde ik een zacht gegiechel achter me. Ik keek half om, en ik zag een klein gezichtje met een ongelofelijk stralende glimlach, en kleine handjes wapperend in de wind.
Je zou voor minder met de fiets gaan, nee?
inderdaad! Tof 🙂
schitterend!!