Ik ben – nog maar eens – doodop. Ik weet het, soms zou ik ook wel wat vroeger in mijn bed moeten kruipen, en niet zeggen dat alles voor tien uur zo zonde is, maar toch…
Zelf ben ik een vreselijk lichte slaper met lucide dromen (soms weet ik niet of ik aan het dromen ben of niet), en de kinderen doen er echt geen goed aan.
Wolf maakt me nog één nacht op twee wakker met de gekste redenen: een slechte droom, zijn water is op, hij heeft buikpijn, zijn knuffels zijn uit zijn bed gevallen, zijn donsdeken ligt niet goed, hij wil een knuffel…
En Kobe… Die maakt me de laatste paar weken zo’n vier à vijf keer per nacht wakker. Eigenlijk had ik hem al definitief naar zijn eigen kamer willen verhuizen, maar toch slaapt hij nog steeds in zijn bedje naast me. Hij wordt namelijk al huilend wakker, en dan moet ik hem gewoon een tuutje geven. Soms denk ik zelfs dat hij niet eens wakker is: ik geef hem zijn tuut, draai hem op zijn andere zij, en dan slaapt hij gewoon verder. Nu moet ik gewoon recht gaan zitten daarvoor, als hij in zijn eigen kamer zou slapen, moet ik effectief opstaan en een verdieping lager gaan.
Bart zegt me wel dat ik hem in zijn eigen kamer moet leggen en negeren, maar dat lukt niet: als hij begint te huilen, kan ik hem sussen door hem dadelijk zijn tuutje te geven. Als ik hem laat doen, valt hij niet vanzelf weer in slaap, maar huilt hij zichzelf klaarwakker, en dan is het helemaal om zeep natuurlijk.
En ik? Ik ben moe…
Ik kan het echt geloven, dat je moe bent. Doodmoe word je van zo’n gebroken nachten! Ik wilde al voorstellen om Kobe in zijn eigen kamer te leggen, grote kans dat je niet eens wakker zou worden van zijn kleine waakmomentjes. Ik zou het toch eens proberen.