Mijn huisgenoten zijn eigenlijk toch echt wel lief…
Maandagavond, toen ik Wolfje en Kobe had opgehaald, voelde ik me niet zo schitterend. Ik zat dus eventjes voor me uit te staren op de rand van de zetel, toen Wolf naast me kwam staan.
– Wat is er, mama?
– Ik voel me niet zo lekker, liefje.
Waarop hij me met grote ernstige ogen aankeek, en zei:
– Dan zal ik jou een beetje beter maken, mama.
En prompt begon hij met zijn ene kleine handje mijn nek te masseren, terwijl hij intussen rustig verder naar televisie keek.
En gisteren dan: ik lag in de zetel naar een film te kijken, onder een dekentje want ik had het echt koud, en de baby was in mijn armen in slaap gevallen, zodat ik niet echt veel kon verroeren. Toen Bart heel lief kwam vragen of hij iets voor me kon doen, vroeg ik hem dankbaar een warme melk met honing, kwestie van op te warmen.
Iets later kreeg ik een grote kom hete melk in mijn handen, mét honing, en een dikke schuimlaag. De lieverd had de melk zelfs speciaal opgeschuimd voor me 🙂