Ik ben moe. Echt wel. Slecht geslapen vannacht, en dan uiteraard weer dat ritme vandaag.
Ik moet wel zeggen, ik heb goed lesgegeven vandaag. Geen inleidende zever of kennismaking, ze kennen me al allemaal van vorige jaren, en da’s nog zo gemakkelijk. Meteen ook weer op het goeie tempo, lekker zeveren, goeie interactie met de zesdes, geen enkel probleem met de blijkbaar aartsmoeilijke derdes… Blijkbaar hebben ze me toch gemist :-p
Daarna nog kopies gaan nemen, kwestie van uptodate te zijn met de cursussen, en dan Wolf afgehaald, en daarna Kobe. Ik had medelijden met het ventje. Niet dat hij daar slecht zat, verre van, maar hij had zó hard moeten kijken, er was zó veel te zien geweest, dat hij nauwelijks had geslapen. Hier thuis is hij dan gecrasht: hij heeft met moeite gegeten, en ligt al de hele tijd te slapen.
En ja, hij heeft eerst een tijdje bij mij op mijn arm gezeten. Ik heb hem echt gemist, zo na vijf maanden intens te hebben samengeleefd. Maar aan de andere kant voelde ik me nu weer opleven. Oh, en ik heb massa’s complimentjes gekregen, dat ik er zo goed uitzag, en dat mijn korte haar zo knap was. Leuk 🙂