Kijk, zo krijg je me dus echt kwaad.
Bart heeft al weken last van een deftige blafhoest. Veel kan ik er uiteraard niet aan doen, behalve hem een beetje bemoederen. Zelf zegt hij dat hij het maar echt krijgt als er een kou op zijn borst valt, zoals bijvoorbeeld in de onverwarmde gangen en kamers van ons huis. Granted, dat kan best zijn.
Gisteren was het zo erg dat hij toch wel hoestsiroop heeft genomen, of zijn longen lagen binnen de kortste keren ergens aan zijn en mijn voeten. Soit. Dokters zijn overbodig, vindt hij, dus ik laat hem maar doen.
Tot het me deze morgen opviel dat hij zijn auto ging aanzetten in de vrieskou (bevroren ruiten, weetuwel) zonder jas aan. Hmm. Dan is het in de gangen hier toch minstens tien graden warmer.
En dàn viel het me op dat hij geen winterjas draagt, wel zo’n kostuumvestachtig lang ding. Mooi, toegegeven, classy, stijlvol, cool, en absoluut niet warm.
‘Ik moet toch nooit buiten zijn, ik ga van mijn kantoor altijd recht de auto in’.
Yep. Behalve die volle vijf minuten dat hij Wolf gaat afzetten aan school, en het hele eind met hem meeloopt. Uit ervaring weet ik dat dat ver genoeg is om in de regen doorweekt te zijn, of – zoals nu – door en door koud als je geen jas aanhebt. Of het eindje naar het restaurant ’s middags. Ook geen jas voor nodig natuurlijk.
Het erge is, dat je een klein kind kan verplichten een jas aan te doen. Een volwassen man met een blafhoest blijkbaar niet. En dat verstand? Dat heb ik al jaren geleden opgegeven.
Grr. Dat hij zijn warme melk met honing in het vervolg zélf maakt. Né.