Genoeg.

Het is genoeg geweest, mijn besluit staat vast, de kogel is door de kerk: ik stop met vreten. Vreten being the right word, alas.

Echt diëten wil ik het niet noemen, ik ga geen punten beginnen tellen en zo, maar ik stop met snoepen. Waarom? Wie me persoonlijk kent, stelt zich die vraag niet, jammer genoeg.

Even schetsen: ik ben al altijd een dikkerdje geweest, met zwaar en breed gebeente. Ideaal dus voor de twee jaar competitierugby die ik gespeeld heb. Aan de unief (1989) woog ik nog 68 kilo (ik ben 1.67 meter), dank zij intensief gesport, gefiets van het een naar het ander, veel uitgaan op water (ik drink nauwelijks alcohol), veel gedans, en al eens een maaltijd overslaan wegens te druk aan het kaarten en zo.

En toen kwam Bart, en mijn moto. Exit het fietsen, het vele uitgaan, ik sloeg al eens een training over, en ik at veel regelmatiger en rijker (kwestie van te koken voor het ventje). Na een blessure stopte het sporten al helemaal, en begon het verdikken. Yep, zo heel gemeen en geniepig, half kilootje per half kilootje. Resultaat? Een jaar voor mijn trouwdatum, zijnde 1995, woog ik bijna negentig. Ugh. Lang leve de Weight Watchers: ik trouwde met een nette 75 kilo. En toen kwam het goede en gelukkige leven… De zwangerschap van Wolf leverde me een kiloverlies op van 95 naar 81, maar ook die zijn er weer aangeslopen.

Om kort te gaan: vóór mijn zwangerschap van Kobe woog ik 99. Jawel. Ik moet zelf slikken wanneer ik het neerschrijf. Ik leg direct wel uit waarom ik dit trouwens doe op mijn blog, voor iedereens neus en zo. Opnieuw was ik zo ellendig, en nam het metabolisme van de baby zodanig over, dat ik twee dagen na de bevalling nog 88 woog. Ik kreeg complimenten van alle kanten, voelde me goed in mijn vel, zag er stralend uit. Nieuwe haarstijl en al 🙂

Helaas. De vreetzak, de lamme kwal in mij heeft het weer overgenomen, en ik ben weer aan het snoepen geslagen. Voor de rest eet ik niet zoveel, zolang ik maar mijn snoepverslaving kan onderhouden. Ruggengraat? Wie? Moi?

Resultaat, een goeie drie maanden na de bevalling, deze morgen: 92. En het is genoeg geweest.

Waarom schrijf ik dit nu, geloof me, met een pak moeite en schaamte allemaal op, te grabbel op een internetpagina? Omdat ik mezelf dan niet langer iets kan wijsmaken. Ach ja, dat ene kilootje… Ik heb net ontbeten… We zijn gisteren zwaar op restaurant geweest… Smoezen met hopen en kilo’s, vet jammer genoeg ook.

Ik ga jullie de komende weken dus vervelen met gewichtsproblemen, dingen die ik gevreten heb en zo. Een eigen excellijstje helpt niet, dus dan maar openbaar. Tik me gerust op de vingers.

En interesseert dit jullie niet (waar ik dik kan inkomen)? Niemand verplicht je om dit te lezen. Een blog is voornamelijk voor mezelf, denk ik zo. Maar laat gerust de commentaren komen, en vooral ook de stekken en de grappen. Kan ik me misschien nog beter motiveren.

EN als u me nu wilt excuseren, ik ga een taart bakken voor vanavond (geen grap, helaas :-p).