Deze namiddag was er om half vier een personeelsvergadering aangekondigd voor alle leraars. Ik al dadelijk bij de directeur, want ik heb wel degelijk les tot kwart over vier, en ik wilde dat lesuur niet verliezen. Ik ben dus duidelijk eens op mijn strepen gaan staan en poneerde dat lesgeven nog altijd voor ging op administratieve zaken.
Geen probleem, de eerste drie kwartier gingen er sprekers komen over autisme, en die informatie kon ik dan achteraf ook krijgen.
Eerder deze week werd echter de agenda bekendgemaakt: een ellenlange waslijst van diverse punten. Onze directeur een beetje kennende, zou dat de nodige tijd in beslag nemen. Zelf beweerde hij bij hoog en bij laag dat de klus wel in een uurtje zou geklaard zijn. Half vijf beginnen, dus half zes eindigen.
Mja. Sceptisch als we zijn, had ik de onthaalmoeder gevraagd of Wolf wat langer kon blijven, ik schatte in tot half zeven (een half uur langer dan wat de directie stellig verklaarde). Die middag aan tafel begonnen de collega’s smakelijk te lachen toen ik zei dat ik verwachtte dat de vergadering tot half zeven zou duren. ‘Mo nee gij, zolang gaat dat echt niet duren, hij zegt het toch zelf !’
Ik kon het dan ook niet laten om even breed te grijnzen en te vragen: ‘Wel, wie had er nu gelijk ?’ toen we even over zeven het klaslokaal verlieten.
Alleen: ik ging Wolf afhalen, en die liep op een paar koekjes te knabbelen: de onthaalmoeder had het niet nodig gevonden het ventje een boterham te geven, al was het ondertussen kwart over zeven. Haar excuus was dat hij een heel uitgebreid vieruurtje had gegeten. Grmbl ! Na die vier p’tit beurrekes hoefde hij inderdaad geen boterham meer, en was een fles melk voldoende.
En zeggen dat het anders zo’n goeie opvang is !