Vandaag is Bart er met Netlash tussenuitgeknepen, richting nieuwe kantoren in de Ajuinlei.
Aan de ene kant ben ik echt wel blij/opgelucht, want uiteindelijk betekende dat toch altijd iemand vreemd in huis, die misschien wel op de hoogste verdieping zat te werken, maar toch altijd door de keuken moest om naar buiten te gaan om iets eetbaars te halen/een sigaret te roken/naar huis te gaan. Ook klanten moesten steevast door de living waar Wolf zat te spelen, of door de gang wanneer hij lag te slapen.
Aan de andere kant… Ik denk dat ik Bart wel echt ga missen. De laatste drie jaar was hij quasi voortdurend thuis. Meestal zat hij boven, natuurlijk, maar toch… Het betekende een kusje als ik thuiskwam, Bart die gewoon naar beneden kon komen om te komen eten ’s middags tijdens de vakanties, Bart die kon helpen als er een Houston was met de kleinen, Bart die ’s avonds gewoon kwam mee-eten met Wolf en mij, en daarna weer naar boven verhuisde, of Bart die gewoon even naar beneden hoste om me een kusje te komen geven en daarna weer verdween.
Ik heb het gevoel dat ik hem niet veel meer ga zien… En dat vooral Wolfje meestal al in bed zal zitten als papa thuiskomt.
En bizar genoeg sloeg dat gevoel het hardste toe toen de koffiemachine verdween van boven.